arxskg: Οκτωβρίου 2007

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007

η σημαία της πόλης μου

Kατεβαίνω καμιά φορά σ΄αυτές τις καβάτζες που΄χει η παλιά παραλία, στα σκαλάκια που οδηγούν στο νερό. Άμα κατέβεις κάτω δε βλέπεις δεν ακούς τίποτα από το δρόμο, δε σε βλέπει κανείς, και είσαι μες τη μέση, βλέπεις κάνα μύδι, καμιά μπλε μέδουσα, τον πάτο της θάλασσας, ρισκάρεις και λίγο μη βραχείς με τα βρωμόνερα. Σε μιά απ΄αυτές, στο ύψος της Αγίας Σοφίας (είμαι σίγουρη ότι ακόμα εκεί είναι), κατέβηκα ένα πρωί και είδα κάτι περίεργο, ήμουν και σε φάση ελαφρά αλαφροϊσκιωτη, ένα πήλινο διακοσμητικό πιάτο να γυαλίζει μέσα στο νερό, τυπωμένη επάνω η φάτσα του Μητσοτάκη να χαμογελάει με νόημα.. Παρόλο που ήταν πολύ χαρούμενος κάτι δε μου άρεσε.
Τη μέρα εκείνη είχα πάρει την πρώτη προκύρηξη για το διαγωνισμό της σημαίας του δήμου Θεσσαλονίκης. Το θέμα μου άρεσε. Γίναν τρεις διαγωνισμοί από τότε που κρίθηκαν άγονοι. Στους δύο απ΄αυτούς πήρα την ανώτατη διάκριση που έδωσε η επιτροπή, έπαινο, με δύο εκδοχές του "θ" γραμμένο σαν κύμα (βραβεία δεν δώσαν για οικονομία φαντάζομαι). Στον τρίτο δεν επιτρεπόταν συμμετοχή αρχιτεκτόνων. Μετά και από αυτόν μου πρότειναν από το δήμο Θεσσαλονίκης να αναλάβω το σχεδιασμό σημαίας με το σήμα που είχε ήδη ο δήμος το κεφάλι του Αλέξανδρου. Δέχτηκα με σχετική δυσκολία, αλλά δέχτηκα. Σκέφτηκα ότι με το να μη συμμετέχω δε δηλώνω και τίποτα. Σκέφτηκα και πολλά άλλα, πολύ καιρό τα σκεφτόμουν. Μετά από μια χρονοβόρα περίεργη διαδικασία βγήκε η γνωστή σημαία. Ένας φίλος μου έφερε ένα βιβλίο του Σινόπουλου, για τους μεγάλους της ιστορίας, πλήρης απομυθοποίηση του Αλέξανδρου. Μετά μου την έπεσαν οι γραφίστες για τους δικούς τους λόγους. Κάποια στιγμή είδα τον Ψωμιάδη να μιλάει σε πρωινή εκπομπή για το τι θέλει να πει η σημαία, και για τον μεγαλέξανδρο. Από την καρέκλα του γραφείου μου βλέπω κάθε μέρα τουρίστες να φωτογραφίζονται μπροστά στο άγαλμα ενός Κρητικού με δυό τρία πιστόλια και τρεις σημαίες πίσω του, την ελληνική, την ευρωπαϊκή και τη δική μου. Αμηχανία είναι μάλλον αυτό που νιώθω.